درد حسین«ع» نه تشنگی و نه قطعی آب بود چرا که قطعی آب یک تدبیر جنگی و تشنگی در کارزار یک اتفاق طبیعی است. درد وی سکوت در مقابل ظلم بود. آن امام بزرگوار ترس از کثرت دشمن و قلت یاران نداشت. شاید درد آن امام همام تطمیع و تسلیم [بخشی از مردم]، مصلحت‌اندیشی نه حقیقت طلبی، استبداد دینی، قداست گرایی و... بود.
