شعر كلامي است موزون و مقفي كه داراي معني باشد، از روزي كه انسان شعر را شناخته است، آن را ملازم وزن يافته و آهنگ و وزن شعر، او را مسحور و مفتون خويش ساخته است. 

سردارم! دردهای پرخروشم در بستر چهره آرامتان درمانی ندارد، تنها دیدگانم در این اندوه جانکاه باران آسمان را برایت طلب می‌کنند و لب‌هایم ذکر《امن یجیب》می‌خوانند. جانم همانند بلبلی در قفس است که تا خبر سلامتی‌تان را نشنوم اسیر آن قفس است!