در باب مخالفت نماینده کهگیلویه و بویراحمد با کنوانسیون مبارزه با تامین مالی تروریسم

کبنا ؛متن ارسالی

مجلس ایران پیوستن به کنوانسیون مبارزه با تامین مالی تروریسم را تعلیق کرد. مخالفان این لایحه می‌گویند که به دلیل قرار داشتن گروه‌هایی نظیر حزب‌الله لبنان در فهرست سازمان‌های تروریستی، پیوستن به این کنوانسیون، فشارهای بیشتر به ایران را در پی خواهد داشت. از طرفی موافقان این طرح که با 138 رای به تصویب رسید می گویند: «همه همسایگان ما وارد این شبکه همکاری‌ها شده‌اند. روسیه عراق و سوریه به این کنوانسیون پیوسته‌اند. ما هم برای این که بتوانیم در قالب یک مشارکت بین المللی با داعش مقابله کنیم باید به این کنوانسیون بپیوندیم.»
در میان مخالفین اکثریت دلسوزی وجود دارد که نگران وضعیت نظام و خطرات ناشی از فشارهای احتمالی کشورهای زورگو هستند و اگر دلشان می‌تپد و دلنگرانند همه از روی دلسوزی برای نظام مقدس جمهوری اسلامی است.
با این وجود هستند کسانی که بخشی از دلایل مخالفتشان می‌تواند شخصی باشد و ترسشان بیشتر برملاشدن مقدار دارایی‌هایشان است. افرادی هستند که می‌ترسند که با مشخص شدن مقدار ملک و دارایی‌شان ممکن است اعتبارشان را درمیان مردم ازدست بدهند. افرادی که در تمام مناسبات مجلس فقط زمانی واکنش نشان می‌دهند که نفع شخصیشان را در پی داشته باشد و در سایر موارد تنها به این اکتفا می‌کنند که صندلی‌شان را پر کنند و به قول معروف روی کلاس درس حاضر شوند و در حضور غیاب شرکت کنند. یکی از کسانی که به شدت با این لایحه به مخالفت برخواست یکی از نمایندگان استان کهگیلویه و بویراحمد بود که به اتمام توان می‌کوشید که این طرح اجرایی نشود تا این تصور را تقویت کند که ایشان مشخص شدن میزان دارایی و شفافیت مالی را مقبول خود نمی‌داند. چرا؟ چه دلیلی دارم؟ چون ایشان تقریباً در تمام روزهایی که در مجلس حضور دارد به مانند یک شاگرد منضبط روی صندلی‌اش نشسته و نه مخالف است و نه موافق و کمتر خودش را درگیر می‌کند. در اینجا سوالاتی به ذهن می‌رسد که پرسید نشان لازم است. چه بسا پاسخی به آنها داده شود. اول بگویم که بارها شنیده‌ایم کاندیدهای چه قبل و چه بعد از پیروزی در انتخابات به نمایندگی از خود و یا نهادی اجتماعی، در مورد شفاف سازی و صداقت در عمل، به‌عنوان نشانه‌ای روشن و تمیز، در جهت معرفی میزان خلوص و نیت درونی اعمال روزانه‌ی خود سخن می گویند. همینطور بارها خوانده‌ایم که شخصی به نمایندگی از خود یا نهادی اجتماعی، با تاکید بر روشنی و زلالی عمل خود می‌کوشد که میزان خلوص نیت خود را به همگان نشان دهد و به این ترتیب و روش به محیط پیرامون خود بگوید که به چه میزان باصداقت است و به چه اندازه در عمل می‌کوشد به صداقت در گفتار که ریشه در صداقت و برتری روشنی بر تاریکی در عمل انسانی دارد برسد.
بارها شنیده‌ایم و خوانده‌ایم که گفتار صادقانه ریشه در کردار صادقانه دارد. وقتی می گوییم با مردم عادی هم سطحیم و خود را همدرد مردم می دانیم ناخواسته بر این تاکید می‌کنیم که همراه و هم سطح بامردم عادی، درفراز ونشیب های زندگی بامشکلات وموانع اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی در ستیزیم. این را نیز می دانیم که نمی‌توان در میان ثروت، پول، انواع غذاها، خوراکی‌ها، نوشیدنی‌ها و امکانات رفاهی خاص یک ثروت اندوز زندگی کرد و مدعی همدردی با مردم فقیر و محروم شد و با صداقت گفت که من هم جزیی از مردم عادی‌ام. سوال این است که دلیل تاکید و گرفتن قرص و محکم بنر مخالفت توسط این نماینده چه بود؟ آیا ترس از بر ملاشدن میزان دارایی نبود؟ آیا این تصور نمی‌رود که ایشان می‌خواست نه تنها از این شفافیت سازی در برود که بر عکس با گرفتن قرص و محکم بنر اینطور القا کند که یکی از تصمیم گیرنده‌ها و تاثیر گذارترین نماینده‌های مجلس است؟ آیا روزی نمی‌رسد که هرکس پرده از میزان دارایی خود بردارد؟ آیا روزی میرسد انگیزه رفتن به مجلس و نمایندگی استفاده از مصونیت نمایندگی نباشد؟ آیا پرده کنار زده می‌شود؟ هزاران سوال دیگر می‌تواند در جهت رسیدن به حداقل یک پاسخ مطرح شود. به شخصه این را می دانم که از هر چه بترسی یک روز بر سرت می‌آید.
 ------------------
الف. موسوی
------------------